του Βασίλη Κωνσταντίνου – Θα σας αφηγηθώ συνηθισμένο μου παράδειγμα-μικρή ιστορία για να αποδείξω την αξία της πολιτικής ισορροπίας ,της κοινωνίας δικαίου, του έννομου κράτους :
Κάποιος κύριος Ελίτ λόγω εγωπάθειας και άκρατου πλουτισμού πάει και κτίζει μία πανάκριβη βίλα με όλα τα κομφόρ ,με πρότυπα σχέδια με..με όλα και όταν λέμε όλα εννοούμαι όλα. Το μόνο που δεν σκέφτηκε είναι το μέρος που έχει κτίσει. Το περιβάλλον. Ξαφνικά γύρω- γύρω αρχίζει σιγά- σιγά να κτίζεται μία παραγκούπολη. Οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι από ανάγκη φτιάχνουν μία στοιχειώδη κατασκευή να μπουν μέσα. Καμία υποδομή. Ο κύριος της Ελίτ της βίλας αρχίζει και ανησυχεί .φωνάζει ,εδώ και εκεί. προσπαθεί να βρει συμμάχους. Μα ήταν τόσο αντικοινωνικός τόσο εγωίσταρος που δεν βρίσκει κανέναν συμπαραστάτη. Απευθύνεται στον δήμο. Οι ψήφοι όμως της παραγκούπολης είναι περισσότεροι. Γύρω κοινωνικοί φορείς τον αγνοούν. Α τώρα μας θυμήθηκες του λένε! Αρχίζει να απελπίζεται κλείνεται μέσα, αρχίζει να φοβάται ακούει θόρυβο το βράδυ και τρομάζει ,βλέπει συνέχεια την διαφορά την δική του (περιποιημένο σπίτι) με τους γύρω του (εγκατάλειψη) να μειώνεται. Ο κύριος Ελίτ διαπιστώνει ότι είναι μόνος. Πολύ μόνος. Και καταθληπτικός. Απελπισμένος αρχίζει επιτέλους να κάνει την αυτοκριτική του. Γιατί δεν ρώτησε κανένα ,γιατί δεν φρόντισε για τα κοινά, γιατί δεν υποστήριξε κανένα ικανό και σωστό που μπορούσε να τα προβλέψει…γιατί…γιατί…Βρήκε τόσα λάθη! Μα εγώ τα έκανα αυτά αναρωτιέται! Ώσπου ήλθε το τελειωτικό κτύπημα. Ο ατζέντης του είπε ότι η σκέψη για να πουλήσει το σπίτι πρέπει να εγκαταλειφτεί. ντρέπεται να του αναγγείλει την τιμή.
Παραιτείται απ΄ όλα και περιμένει .Δεν ξέρει τι αλλά περιμένει…
