γράφει ο Βασίλης Κωνσταντίνου – Στην προηγούμενη και την παρούσα προεκλογική περίοδο έγινε πολύς λόγος για το τέλος της μεταπολίτευσης .Προσωπικά είμαι ένας από αυτούς που υπερθεματίζω λέγοντας ότι ίσως μετά από μερικά χρόνια φτάσουμε στο σημείο να λέμε πριν και μετά το 2009 όπως πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο . Γιατί η εποχή αυτή με την παγκόσμια οικονομική κρίση άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο ζωής και διακυβέρνησης. Μαζί άλλαξε και τις σχέσεις πολιτευομένων και ψηφοφόρων. Και όπως σε κάθε κρίση τίθεται επιτακτικά η ανάγκη της αποχώρησης μιας ομάδας ή ενός κόμματος ή αν θέλετε και μιας νοοτροπίας έτσι και σήμερα είναι αυτονόητη η ανάγκη να ανανεωθεί το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Φυσικό είναι να κυριαρχεί η λέξη νέο. Νέα πρόσωπα, νέοι βουλευτές, νέοι υπεύθυνοι διοίκησης, νέοι …Ασπάζομαι και θεωρώ την διαδικασία αυτή μία φυσική νομοτέλεια . Όμως στην ανάγκη αυτή στηρίζουν τα όνειρά τους να μπουν στο προσκήνιο και νέοι μεν βιολογικά, αλλά γερασμένοι δε πνευματικά και κυρίως εκτός εποχής. Γιατί δεν φτάνει να είναι κάποιος απλά νέος. Νέος από μόνο του δεν λέει τίποτα. Πρέπει οι απόψεις του και οι σκέψεις του να είναι σύγχρονες να βαδίζουν με τις ανάγκες της εποχής και να φέρνουν μία δυναμική που θα σαρώσει το σάπιο -παλιό και θα αναδείξει το υγιές-καινούργιο. Νέος π.χ. δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας λαϊκιστής. Που τάζει . Που τάζει πράγματα που ούτε τα ξέρει ούτε μπορεί να τα πραγματοποιήσει. Που μένει στο ποίημα που είχε μάθει από το κόμμα του τα προηγούμενα χρόνια όταν πάλευε να μπει στην βουλή και τώρα που θέλει να κυβερνήσει εξακολουθεί να λέει τα ίδια. Που προσβάλλει τους συνομιλητές με εκφράσεις πεζοδρομίου. Που επαναφέρει ιδέες κρατισμού που έχουν ξεπεραστεί σ΄ όλον τον κόσμο (που συζητιέται η γενικευμένη κρατικοποίηση σήμερα σαν μέσο επίλυσης της κρίσης;) Ούτε αυτός που πιστεύει ότι μπορούμε εμείς να αλλάξουμε τον κόσμο όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους εαυτούς μας. ¨Εχουμε ανάγκη λοιπόν την ανανέωση. Πιστεύω ακράδαντα ότι εάν δεν γινόταν η πολυδιάσπαση των κομμάτων θα ήταν ελάχιστοι ελαχιστότατοι οι επανεκλεγμένοι βουλευτές. Θα το ήθελα κιόλας. Το έχει ανάγκη ο τόπος. Επειδή τα κόμματα έμειναν με τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους σώθηκαν κάποιοι που δεν έπρεπε. Γιατί είναι αν μη τι άλλο θράσος για κάποιους που τόσα χρόνια απολάμβαναν την εξουσία να μην αναλαμβάνουν και την ευθύνη και να αποχωρούν. Γιατί η ευθύνη επιμερίζεται προς όλους αλλά όχι ισόποσα. Να μην τρελαθούμε κιόλας. Άλλη η ευθύνη του απλού μεροκαματιάρη και άλλη αυτού που διοικούσε τον τόπο! Αν αγαπάμε την πατρίδα μας τον τόπο μας όλοι θυσιάζουμε κάτι. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι. Όλοι αλλάζουμε κασέτα. Το να λέμε απλά φύγε εσύ να έλθω εγώ ,όχι μόνο δεν βοηθά αλλά θα μας χαντακώσει κιόλας. Φύγε εσύ αξιοπρεπώς και όρθιος ,χρειαζόμαστε την εμπειρία σου , δεν έχει να δώσεις πια ,δεν έχεις «ενέργεια» ! Και κάτι άλλο. Και οι νέοι πρέπει να αλλάξουν! Γιατί ανδρώθηκαν σ΄ ένα άρρωστο πολιτικό περιβάλλον (δανειζόμαστε εμείς και αφήνουμε τις επόμενες γενιές να πληρώσουν).Συμπερασματικά: Νέος είναι αυτός που έχει σχέδιο και αντικαθιστά το παλιό με κάτι καλύτερο. Γιατί αλλιώς δικαιώνεται ο παλιός τον ξαναφέρνει στο προσκήνιο σαν ήρωα και μένει το παλιό για πολλά χρόνια.
