του Βασίλη Κωνσταντίνου – Μετά από μια έντονη σε βαθμό κακουργήματος προεκλογική περίοδος ήλθε η ώρα του σχηματισμού κυβέρνησης. Και ενώ μέχρι τώρα η κυβέρνηση (εκτός από την οικουμενική) ιστορία αφορούσε μόνο ένα κόμμα τώρα εκ των πραγμάτων υπάρχει ανάγκη συνεργασίας μεταξύ κομμάτων. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί γενικά δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας. ( Ο άνθρωπος ξεκίνησε εγωιστής και κατέληξε με τον πολιτισμό να γίνει συνεργάσιμος.) Γιατί όπως και να το κάνουμε όταν έχεις μόνον τον εαυτό σου αποφασίζεις σχετικά εύκολα. Η συνεργασία θέλει τον σεβασμό του άλλου, πειθώ, όπισθεν στις απόψεις σου ,επιχειρηματολογία. Πάνω απ΄ όλα όμως θέλει κοινές ιδεολογικές αντιλήψεις και κοινές θέσεις. Κοινά προγράμματα. Το δυστύχημα είναι ότι πολλά προγράμματα των κομμάτων Ελλάδα δεν έχουν την προετοιμασία που πρέπει ούτε και την προσοχή που αρμόζει στην κατάρτιση τους. Και το κυριότερο. Δεν είναι κοστολογημένα. Απαντούν μόνο στο ερώτημα της διανομής του πλούτου. Δεν απαντούν στο ποιος θα δημιουργήσει τον πλούτο, ποιος θα χρηματοδοτήσει το πρόγραμμα. Η περίφημη κοστολόγηση αποφεύγετε. Υπάρχουν δε κόμματα που έχουν τόσο ακραίες θέσεις όπως πχ.ο Σύριζα, ΚΚΕ,Οι ανεξάρτητοι ΄Ελληνες, που εκ των πραγμάτων όταν τις βάζουν προδικάζουν την μη συνεργασία. Για να γίνει λοιπόν το άλμα μένει μόνο ένα. Η ανάγκη της χώρας και ο πατριωτισμός των πολιτικών να γίνουν τόσο ισχυρά που θα σαρώσουν τα εμπόδια και τους μικροεγωισμούς, μικροσυμφέροντα ή και μεγαλοσυμφέροντα. Καλούμαστε πάνω από τις συνήθειές μας να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας . Πρώτα οι πολιτικοί και μετά οι όλοι οι Έλληνες. « Για την πατρίδα ρε..»
