Η παιδεία, και ειδικότερα η τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι ο μεγάλος ασθενής της Ελλάδας. Η προχειρότητα, η βιασύνη, αλλά και οι πολιτικές σκοπιμότητες έφτασαν ΑΕΙ και ΤΕΙ σε οριακό σημείο. Κάθε πολιτικός ήθελε στην πόλη του Πανεπιστήμιο και στο χωριό του ΤΕΙ. Με αυτήν τη λογική κινήθηκε και ο σχεδιασμός της εκπαιδευτικής πολιτικής για πολλά χρόνια. Οι σχολές ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια, οι τοπικές κοινωνίες έτριβαν από ικανοποίηση τα χέρια τους για τους νέους «πελάτες» που θα έχουν τα μαγαζιά τους, χωρίς κανένας να σκέφτεται το αύριο.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο χάθηκε η ουσία. Ξεχάσαμε ότι μιλάμε για παιδεία. Εθελοτυφλούσαμε στα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούσαμε, όταν δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός είναι δεδομένο ότι το οποιοδήποτε εγχείρημα θα οδηγηθεί σε αποτυχία. Δημιουργήσαμε σχολές χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα, φοιτητές με αβέβαιο μέλλον. Στην ουσία είχαμε μια βιομηχανία παραγωγής άνεργων πτυχιούχων χωρίς αντικείμενο.
Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν σχολές με περισσότερους καθηγητές από ότι φοιτητές. Φτάσαμε στο σημείο επιτυχόντες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης να είναι ακόμα και μαθητές που στις εξετάσεις παρέδιδαν λευκή κόλλα.
Με αυτούς τους προβληματισμούς, δικαίως, οδηγούμαστε σε ένα εύλογο ερώτημα. Αυτήν την παιδεία θέλουμε για τα ελληνόπουλα; Προβληματιστήκαμε ποτέ για την ουσία της παιδείας; Μάλλον μας αρκούσε όλους το γεγονός ότι θα λέγαμε στο γείτονα ή στο συγγενή μας ότι το παιδί μας πέτυχε στις πανελλαδικές. Και που οδηγηθήκαμε; Στο σήμερα και στο κλείσιμο μιας σειράς σχολών μέσω του σχεδίου «ΑΘΗΝΑ».
Ας έρθουμε τώρα και στα του οίκου μας, την Καστοριά. Αποτύχαμε, όχι όμως σήμερα. Αποτύχαμε όταν τα προηγούμενα χρόνια είχαμε πολλές ευκαιρίες να απεγκλωβιστούμε από την Κοζάνη. Η στόχευση έπρεπε να ήταν στην αυτονόμηση του ΤΕΙ που θα μας την έδινε η δημιουργία ακόμη ενός τμήματος ΤΕΙ, εντούτοις εμείς θέλαμε να ρισκάρουμε με την Αρχιτεκτονική με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Αν ήμασταν αυτόνομο ΤΕΙ τώρα θα μιλούσαμε με τελείως διαφορετικά όρους, όμως είναι της μοίρας μας να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.
Αλλά και πάλι ξεχνάμε ότι μιλάμε για παιδεία. Ξεχνάμε και βάζουμε στο ένα ζύγι την παιδεία και στο άλλο τα σουβλατζίδικα και τα ενοικιαζόμενα. Αναμφίβολα και οι τοπικές οικονομίες είναι σημαντικός παράγοντας αλλά μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας.
