Υπάρχουν στιγμές στη ροή της ιστορίας που ένας ηγέτης αναλαμβάνει την ευθύνη να εκφράσει την ώριμη συλλογική συνείδηση δρώντων υποκειμένων που οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον με δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη και δημοκρατία. Τα αιτήματα, οι αξιώσεις και η ιδεολογία μετουσιώνονται σε ένα συμβόλαιο τιμής με το λαό και μένει η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη.
Ο πόλεμος που δέχθηκε ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ανελέητος τόσο από τις εγχώριες όσο και από τις έξωθεν ελίτ του μιντιακού, οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Σε αυτόν τον πόλεμο ήρθε να προστεθεί και η εσωκομματική αμφισβήτηση που ερμήνευσε το 62% ως εντολή ρήξης. Προφανώς αυτό το ποσοστό προήλθε από διαφορετικές αφετηρίες βιωμάτων, κρίσεων και αντιλήψεων. Υπήρχε όμως μια κοινή συνισταμένη. Η συνισταμένη της σταθερής προσήλωσης στον αγώνα ώστε η μικρή και αδύναμη αυτή τη στιγμή χώρα μας να διεκδικήσει τη θέση που της αξίζει στο ευρωπαϊκό παρόν σεβόμενη τους ευρωπαϊκούς κανόνες αλλά και την δική μας αξιοπρέπεια.
Ο δρόμος για την ταυτόχρονη επίτευξη των δύο παραπάνω στόχων είναι δύσκολος αλλά είναι και όμορφος. Είναι δύσκολος γιατί η συντηρητική Ευρώπη αρνείται να δώσει χώρο στις ιδέες ενός δημοκρατικού προγραμματισμού κοινωνικής και οικονομικής χειραφέτησης. Είναι όμορφος γιατί κομίζει έναν πολιτικό πολιτισμό συνεργασίας και δίκαιης συμμετοχής στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει πολλούς υπονομευτές και πολλούς εχθρούς. Ποιος ηγέτης άλλωστε τους απέφυγε στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας; Έχει πολλούς κόλακες που προσδοκούν οφέλη από αυτόν. Έχει όμως και πολλούς φίλους. Όλους εμάς που αποφασίσαμε να τελειώσουμε με το σάπιο σύστημα και οραματιστήκαμε μια πατρίδα με ανοιχτούς και ελπιδοφόρους ορίζοντες για τις γενιές του μέλλοντος. ( tvxs.gr )
