ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Σ.ΛΙΟΥΖΑ – Μας έλεγαν ότι η λεγόμενη «αγορά» αν αφεθεί ελεύθερη χωρίς κοινωνικές αναταράξεις, κρατικές παρεμβάσεις, εθνικούς περιορισμούς, κλπ, θα ήταν αποτελεσματική, με ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, βελτιώσεις στην κοινωνικής μας θέση…
Στην απόλυτη επικράτηση της Παγκόσμια αλλά και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, με την μορφή των νεοφιλελεύθερων καθεστώτων, υπάρχει σαν καταστάλαγμα: ανεργία για εκατομμύρια εργαζόμενους, μείωση της ζήτησης, αποκλεισμός των οικονομικά αδύναμων και του βασικού πυρήνα των μεσαίων, που ήταν και η ραχοκοκαλιά των οικονομιών και ειδικά των περιφερειακών της Ευρώπης (φτώχια: 2-4% ανά έτος- φτωχοί: 1/3 ανθρωπότητας, όλο και περισσότερο νέοι – εκπτωχευμένοι: εφεδρικός στρατός της οικονομικής και εγκληματικής μαφίας, του ρατσισμού της θρησκοληψίας, της βίας, της τρομοκρατίας…).
Η λογική του άκρατου ανταγωνισμού, επένδυση στις ευκαιρίες μεγάλου βραχυπρόθεσμου κέρδους, που δεν ρυθμίστηκε, δεν περιορίστηκε, οδήγησε στις σημερινές παράλογες καταστάσεις (από την, εν πολλοίς κατακτημένη με κοινωνικούς αγώνες, γενικότερη ευημερία, στην απόλυτη πτώχευση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας).
Ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός άνοιξε και την ψαλίδα με την λειτουργία της Δημοκρατίας,- είναι ουσιαστικά ασύμβατη η συνύπαρξη τους- όπως την βιώσαμε τουλάχιστο στην μεταπολεμική Ευρώπη.
Υπάρχει ο λόγος και η πράξη που, αν η λεγόμενη «αγορά» δεν ρυθμίζεται – από το κράτος, από ισχυρές δυνάμεις της εργασίας ή όποιες ρυθμιστικές αρχές,- οι λειτουργίες της δημοκρατίας περιορίζονται.
Πως μπορούμε να βγούμε από αυτή την Παγκόσμια δίνη της μαύρης τρύπας της οικονομικής, κοινωνικής πολιτικής, πολιτισμικής, περιβαλλοντικής Εντροπίας*;
Προφανώς, θα λέγαμε, με μια παγκόσμια διαδικασία δημοκρατικής πολιτικής ρύθμισης, αλλά αυτό δεν είναι σήμερα ούτε προς συζήτηση – διεκδίκηση.
Με την ρύθμιση σε επίπεδο έθνους κράτους; Η αναδίπλωση στην μικρή αυτή μονάδα, αφήνει λίγα περιθώρια αντίστασης με επιτυχία διότι ήδη ο καπιταλισμός, το κεφάλαιο, η λεγομένη «αγορά», έχουν ξεφύγει προ πολλού από τα στενά καβούκια των κρατών. (Παγκοσμιοποίηση την λέγαμε πριν λίγα μόνο χρόνια).
Ωστόσο, με ορισμένες προϋποθέσεις, ίσως γίνεται μαχητό ένα κράτος δικαίου.(Με τις έννοιες της επανατοπικοποίησης, αλλά σε άλλο σημείωμα θα επανέλθουμε πιο ειδικά).
Πιθανότερη είναι η διαμόρφωση όρων σε επίπεδο ευρύτερης κλίμακας, περιφερειακές χώρες της ΕΕ, το σύνολο της ΕΕ ή ακόμη μια ευρύτερη γαιοπολιτική ενότητα και με την Ευρωπαϊκή Ανατολή, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική (Μεσογειακή Λεκάνη).
Με εφαρμογή στοιχείων κοινωνικού κράτους, ρυθμιστικών μέτρων στον ανταγωνισμό των οικονομιών, κοινούς κανόνες προστασίας στην εργασία, στο περιβάλλον, στην φορολογία, στην κίνηση κεφαλαίων, στα όρια οικονομικής μεγέθυνσης, στην διατροφική αυτάρκεια, στην κοινωνική συμμετοχή ήτοι με μια ευρεία δημοκρατική συνομοσπονδιακή πολιτική λειτουργία!
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται αδύνατα, αλλά είναι πιο εφικτά και ρεαλιστικά, για την ώρα, αναγκαία απέναντι στην καταστροφική λαίλαπα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας των χρηματιστικών αγορών, που μας παρασέρνει ήδη στα απύθμενα τάρταρα του κοινωνικού εκβαρβαρισμού.
Προϋποθέτουν την πολιτική συγκρότηση των δυνάμεων της εργασίας, των συνδικάτων, των κοινωνικών μηχανισμών αυτοπροστασίας του πολιτικού και δημοκρατικού αποθέματος.
Τι νόημα έχει πια αν είμαι «δεξιός» ή «αριστερός» άνεργος, πολυπτυχιούχος στην απραξία, μέρος του μεγάλου κοινωνικού δυναμικού που δεν αξιοποιείται καθόλου πια για την προκοπή; Μου είναι απαραίτητη η σφραγίδα του δεξιού, του κεντρώου, του μετριοπαθούς, του απαθούς, έξω από την φυσική ταξική μου θέση στον κόσμο της δουλειάς και της δημιουργίας, την υπεράσπιση των συμφερόντων μου που είναι καθολικά; (είμαστε το 99% λένε στην Νέα Υόρκη οι διαδηλωτές!)
Σήμερα το μείζον είναι η γενική εκπτώχευση (οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική, πολιτισμική), που κάνει χρήσιμη μια πολιτική κοινωνία με ταξικά πολιτικά υποκείμενα εργαλεία αλλαγών παρά «δεξιοσύνη» ή «αριστεροσύνη» ως πολιτικές παραδόσεις.
Οι ενώσεις ανέργων, για παράδειγμα, μπορούν να αλλάξουν το πολιτικό γίγνεσθαι άρδην, αυτό σημαίνει ενσωμάτωση στον κοινωνικό αγώνα, επιστροφή στην αξιοπρέπεια και στην αλληλεγγύη, επανάκτηση στοιχείων της Δημοκρατίας. (Ένα εκατομμύριο οργανωμένοι άνεργοι, με την δυναμικότητα και την αλληλεγγύη τους «κινούν και τη γη»). Ένα διεθνικό Ευρωπαϊκό συνδικάτο, ένωση, εργαζομένων, αγροτών, κλάδων επαγγελματιών,…πόσο μάλλον και μια διεθνική πολιτική ένωση, σύνδεσμος, των ανθρώπων της δουλειάς και της δημιουργίας… ένα νέο Ευρωπαϊκό, παγκόσμιο, κοινωνικό συμβόλαιο…αν δεν είμαστε ικανοί να οργανωθούμε πολιτικά παραμένουμε εσαεί …απόκληροι! Το αντίδοτο της μοίρας μας είναι η πολιτική.
Να χρησιμοποιήσουμε τα παλιά κοινωνικά και πολιτικά εργαλεία – είναι στην πολιτισμική μας παρακαταθήκη – όμως η φαντασία, η καινοτομία, τα νέα και αναγκαία επιχειρήματα, η υπέρβαση των οικονομικών θεολογιών, καλούνται να δώσουν λύσεις σήμερα στο πρόβλημα της άσχημης παγκόσμιας εξέλιξης.
Ο Υπερπληθυσμός, η τεχνολογία στη θέση της εργασίας, η απομάστευση και των έσχατων πόρων του πλανήτη, ξεπερνούν γνωστές διέξοδες και απαιτούν άμεσες και δραστικές επιλύσεις, πέρα από τα όρια του υπάρχοντος Φονταμενταλιστικού καπιταλισμού.
Ο «άλλος κόσμος» είναι εφικτός – σε ένα πιο αλληλέγγυο κοινωνικό πρότυπο. Δεν «γυαλίζει» πολύ, αλλά σηκώνει γάντι στην αδικία, στην φτώχεια, στην μισαλλοδοξία, στη βία, στον κάθε είδους αποκλεισμό.
Είναι μια διαδικασία κοινωνικής και πολιτικής αμφισβήτησης των οπλουργών του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματικής τους δικτατορίας.
Βάζει στο προσκήνιο ξανά την κοινωνία και τις ανάγκες της!
«Δεν αγωνιζόμαστε για τις διαφορές μας ( για ότι έχει σχέση με την παράδοση). Είναι καλύτερα να επικοινωνήσουμε στο επίπεδο της κοινής ευθραυστότητας μας και παρά την απουσία της ασφάλειας που μας προσφέρει η λογική ας είμαστε λογικά ανορθολογιστές» (ΑΛΜΠΕΡ ΜΕΜΙ – «Ευτυχίες»)
*(Εντροπία: από την δεύτερη αρχή της θερμοδυναμικής ο γνωστός νόμος της εντροπίας. «Η κατασπατάληση, η άσκοπη και άχρηστη υπερκατανάλωση της διαθέσιμης ενέργειας ενός συστήματος, (μιας χώρας, μιας περιοχής, μιας οικογένειας, μιας κοινότητας, μιας ολότητας, μιας οικονομίας του πλανήτη, του…έρωτα) συμβάλουν στην γρήγορη εντροπιακή επιδείνωση του…».
