του Β.Κωνσταντίνου – Το ότι θα έγραφα άρθρο με τέτοιο τίτλο δεν το περίμενα. ‘ Ελα όμως που μου έρχεται συνέχεια στο μυαλό η ρήση γνωστού μου που δουλεύοντας εδώ διέβλεψε πριν από πολλά χρόνια αυτό που βλέπω σήμερα. «Ο νομός σας μου έλεγε με τα νερά και τα βουνά που έχει μπορεί να γίνει ο πράσινος νομός της Ελλάδας». Τον απάντησα αστειευόμενος ,ότι αυτό δεν γίνεται! Είμαστε παραδοσιακά γαλάζιος νομός! ¨Ελα όμως που σιγά –σιγά γινόμαστε πράσινοι. Έτυχε τις τελευταίες μέρες να γυρίσω σχεδόν όλο τον νομό .Μέσα στο υπέροχο πράσινο της φύσης παρατήρησα ότι υπάρχει παντού και άλλο πράσινο. Παντού υπάρχουν χωράφια με καλλιεργημένα φασόλια , ντομάτες, πατάτες κλπ. Δεν είμαι ειδικός στην γεωργία. Δυστυχώς δεν μπορώ να παραθέσω στοιχεία. Το καταγράφω όμως σαν γεγονός .¨Ένα γεγονός που ίσως δείχνει τον δρόμο. Χαίρομαι που ο νομός μας μετά την βαριά βιομηχανία που είναι η γούνα αναπτύσσει εναλλακτικά σενάρια οικονομικής δραστηριότητας. Μήλα, φασόλια, ντομάτες κλπ. Ο δρόμος είναι μακρύς αλλά είναι ένα παράθυρο ελπίδας. Έχω όμως κάποια ερωτήματα. Οι νέοι που θα γυρίσουν πίσω στην πρωτογενή παραγωγή θα φέρουν μαζί τους την διαφορετική αντίληψη για την γνώση και πως θα την πάρουμε ; Θα γυρίσουν μαζί με την επιστημονική τους κατάρτιση για να αλλάξουν τον τρόπο παραγωγής εμπορίας των γεωργικών προϊόντων.; Θα χαράξουν νέους δρόμους συνεργασίας και μοντέρνας επικοινωνίας αλληλοενημέρωσης και αλληλοβοήθειας μεταξύ τους; Δηλαδή θα φτιάξουν ένα μοντέρνο αποκομματικοποημένο συνεταιρισμό; Και το κυριότερο: Η κρατική αρωγή θα είναι αυτή που πρέπει για να σταθεί ικανοποιητικά στις προκλήσεις των καιρών; Οι υπάλληλοι θα έχουν οι ίδιοι την θέληση και την τεχνική υποστήριξη από την υπηρεσία να τρέχουν σε κάθε πρόβλημα που θα δημιουργείται; Γιατί αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί. Μέσα στις γενικόλογες και αφηρημένες συζητήσεις των εκλογών περνούν απαρατήρητα ουσιαστικά ζητήματα για το μέλλον μας. Γιατί πρώτα οργώνουμε ,μετά σπέρνουμε και κατόπιν θερίζουμε!
